Prometeusz w człowieku rozbudził ducha i dał mu moc panowania nad światem." Powyższy cytat najtrafniej i najdokładniej charakteryzuje postać Prometeusza. Poniżej podaję jeszcze jeden, dodatkowy cytat, zawierający jednak mniejszą ilość informacji: "Inne podania głosiły, że człowiek jest tworem jednego z tytanów — Prometeusza Postać odziedziczona po "nadajniku ognia", Prometeusz jest najbardziej znany z tego, że ukradł święty ogień z Olimpu, aby dać go ludziom. Rozgniewany tym nielojalnym aktem Zeus skazuje go na przywiązanie do skały na Kaukazie, jego wątrobę codziennie pożera Kaukaski Orzeł i odpychanie w nocy. Wydaje się, że kilka elementów jego Jako początek swojej wypowiedzi możesz wykorzystać ten cytat: "Prometeusz jest jedną z najwznioślejszych postaci w mitologii" BŁAGAM TO NA JUTRO!! Chodzi o rozprawkę co najmniej 3 argumenty na zgodę z tą tezą. Może być jeszcze w formie mieszanej czyli Argumentów + kontrargumentów wolałbym jednak z przewagą tych pierwszych. Prometeusz był tytanem. Jeden z mitów głosi, że stworzył człowieka. Ulepił go z gliny pomieszanej ze łzami, tchnął w niego życie, a duszę człowieka uczynił z iskier, które wypadły z rydwanu boga Słońca. Ponieważ człowiek był słaby, nie potrafił sam poradzić sobie w świecie, Prometeusz pomagał mu. Uczył go rzemiosł . obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? “ Szeptałem ludziom do uszu od początku waszego istnienia. Patronuję waszej ciekawości, potrzebie eksploracji nowych terenów, waszej wynalazczości. Pomóż mi cię ocalić, Percy. Zrób to, a dam ludzkości nowy prezent – nowe odkrycie, które popchnie was do przodu tak szybko jak ogień. Prometeusz – tytan rozsądku i dobrej rady, brat Atlasa. Ulepił z gliny pierwszych ludzi i nauczył ich wielu ważnych rzeczy. Po tym jak wykradł bogom ogień i podarował go ludziom, Zeus ukarał go przykuciem do skały, gdzie orzeł wydziobywał mu wątrobę. W końcu uwolnił go heros Herakles. Prometeusz kradnący Hestii ogień. Historia Stworzenie ludzi Prometeusz ulepił ludzi z gliny. Pokochał ich, ale tytani patrzyli na to krzywo. Jedni uważali, że ludzie są bardzo śmieszni, ale żyją bardzo krótko. Jeszcze inni widzieli w nas wstrętne gryzonie. W wojnie bogów z tytanami stanął po zwycięskiej (według niego) stronie, czyli lojalnie wspierał bogów. Gdy bogowie przejęli rządy na świecie, myślał, że pozwolą mu dać ogień ludziom. Tytan myślał, że wtedy wyjdziemy z jaskiń, staniemy się bardziej samodzielni, będziemy upodabniać się do samych bogów. Tak więc mężczyzna spytał Zeusa o zgodę. Król bogów stanowczo odmówił. Stwierdził, że to najgorszy pomysł, o jakim słyszał. Prometeusz jednak nie dawał za wygraną. Chciał wykraść bogom ogień pod ich nieobecność. Ale istniał jeden problem. Mianowicie Hestia. Ta bogini przez całą dobę pilnowała ognia, więc nie było mowy, by Tytan ukradł ogień, a ona tego nie zauważyła. Prawdopodobnie Hestia usłyszała historię Prometeusza i zlitowała się nad nim. Tak więc mężczyzna ukradł kilka węgielków i pokazał ludziom, jak rozpalić ogień. Poszło po jego myśli – ludzie zaczęli się rozwijać, budować miasta. Zeus o tym nie wiedział, lecz pewnej nocy król bogów wyszedł na balkon. Zobaczył czerwone plamki i dym unoszący się z ziemi. Od razu zrozumiał, co się stało. Znalazł Prometeusza i przykuł go do skały Kaukazu, gdzie orzeł codziennie miał mu wygryzać wątrobę. Każdego dnia wątroba tytana rosła na nowo i każdego dnia orzeł ją jadł. Potomek Nikt nie wie jak, ale Prometeusz, mimo iż był spętany, spłodził dziecko. Był to chłopiec, i był on zwykłym człowiekiem. Miał na imię Deukalion i był królem Tesalii. Gdy Zeus rozzłościł się na śmiertelników do tego stopnia, że chciał ich wszystkich utopić (kazać deszczu padać bez końca), Prometeusz w jakiś sposób się o tym dowiedział. A ponieważ jego syn wraz ze swoją żoną Pyrrą byli dobrymi ludźmi – szanowali poddanych i składali ofiary bogom – chciał ich ochronić. Ostrzegał go we śnie, mówiąc: Nadchodzi powódź! Zbierz zapasy do największej skrzyni, jaką zdołasz znaleźć! Pośpiesz się!. Deukalion powiedział o tym żonie, a także kilku sługom. Ci jednak uznali, że ich król zmyśla i nie usłuchali ostrzeżenia. Syn Prometeusza znalazł drewnianą skrzynię i zapełnił ją jak największą ilością pożywienia. Następnie wraz z żoną weszli na dach, skąd zabrały ich wzbierające wody. Płynęli oni po nich na skrzyni do momentu, aż poziom wody opadł. Wygląd “ Mężczyzna w smokingu wystąpił do przodu. Był wyższy od przeciętnego człowieka – mierzył nieco ponad dwa metry. Czarne włosy miał spięte na karku. Jego oczy osłaniały okrągłe ciemne okulary, ale moją uwagę zwróciła skóra jego twarzy. Cała pokryta zadrapaniami, jakby zaatakowało go jakieś małe zwierzątko z pazurami – jakiś naprawdę szalony chomik. Miał szare oczy i czarne włosy oraz jedwabisty głos. Według Percy'ego wyglądał na człowieka uczciwego, łagodnego i mądrego, zaś Groverowi przypominał magika. Osobowość Był opiekuńczy i troskliwy przez co żal mu było biednych ludzi, jednak nie lubił przegrywać. Sprawiał wrażenie wyrozumiałego dla Percy'ego i innych herosów walczących po stronie bogów olimpijskich a nawet podziwiał ich trud i determinacje w obronie Manhattanu i Olimpu. Był kreatywny, jako że jego dokonaniem było stworzenie ludzi. Ciekawostki Jak stwierdził w Ostatnim Olimpijczyku, był po stronie Kronosa, ponieważ zawsze stawał po zwycięskiej stronie, jednak gdy król tytanów przegrał, Prometeusz uciekł z pola bitwy i napisał list, w którym starał się udobruchać Zeusa. Po tym jak został uwolniony przez Heraklesa twierdzi, że ma słabość do herosów. W Ostatnim Olimpijczyku twierdził, że spotkanie z Percym to dla niego zaszczyt. Wedle mitologii przypisuje mu się nauczenie ludzkości rozniecania ognia, bronienia się przed dzikimi zwierzętami; pisania, czytania, liczenia; budownictwa, budowania statków, żeglowania, nawigacji i astronomii; medycyny; wieszczenia i wróżenia ze snów, lotu ptaków i wnętrzności zwierząt ofiarnych; tworzenia sztuki oraz objaśnienie istnienia i zasad następowania po sobie pór roku, uprawy roli; ujarzmiania i tresury zwierząt oraz istnienia bogactw skrytych w ziemi i obróbki żelaza, miedzi, srebra i złota. Mit o Prometeuszu jest innym niż teoria czterech wieków podaniem o powstaniu człowieka. Prometeusz był jednym z tytanów. Ulepił człowieka z gliny pomieszanej ze łzami. Duszę zaś zrobił z ognia niebiańskiego, który wykradł z rydwanu słońca. Człowiek Prometeusza był podobny do wizerunku bogów, ale słaby i bezradny. Dlatego tytan postanowił wykraść bogom Olimpu ogień i nauczyć człowieka używania go, rzemiosł, sztuk. Zeusowi nie podobały się poczynania Prometeusza. Namówił bogów do stworzenia drugiego człowieka – pięknej i urokliwej Pandory, nazwanej tak, gdyż była darem od wszystkich bogów dla ludzi. Podejrzliwy Prometeusz nie przyjął Pandory mimo jej wdzięków. Ale jeden z jego lekkomyślnych braci, Epimeteusz, poślubił tę kobietę. Wkrótce Pandora namówiła męża do otwarcia sekretnej beczki, którą dali jej bogowie. Z puszki Pandory wydobyły się na świat wszystkie smutki, nieszczęścia, choroby, nędze. Prometeusz zemścił się na Zeusie. Zabił wołu, podzielił na dwie części i kazał Zeusowi losować, co będzie odtąd ofiarą dla bogów od ludzi. Zeus wybrał tłustszą część, w której, jak się okazało były same kości. Dla ludzi Prometeusz zostawił dobre mięso. Król bogów ukarał Prometeusza, przykuwając go do skał Kaukazu. Samotny i zniewolony cierpiał katusze, gdy każdego dnia przylatywał wygłodniały orzeł i wyjadał wątrobę, która każdej nocy odrastała Prometeuszowi. Prometeusz to symbol boga cierpiącego z miłości do ludzi. Ludzie pozbawieni przewodnika stawali się źli i występni. Zeus zesłał na nich potop, ale nie wszyscy zginęli. Ziemia zaczęła żyć na nowo i ludzie także. Wkrótce, mimo iż ród ludzki nie zmieniał postępowania, nie pamiętał kary, Zeus przestał nękać ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Streszczenie Prometeusz nie był bogiem, lecz tytanem. Według mitologii greckiej, Prometeusz stworzył człowieka. Ulepił go z gliny pomieszanej ze łzami. Duszę utworzył on z boskiego ognia – w tym celu ukradł parę iskier z rydwanu słońca boga Heliosa. Człowiek stworzony przez Prometeusza był wątły i słaby. Był mniejszy niż tytani, ale przypominał ich z wyglądu. Prometeusz postanowił pomóc ludziom i podarować im ogień. Było to wbrew woli Zeusa – najwyższego boga, który uważał, że ogień powinien być przywilejem dostępnym jedynie bogom. Prometeusz nie posłuchał go i ukradł ogień olimpijski. Tytan pokazał ludziom jak posługiwać się ogniem. Nauczył ich również rzemiosła, pokazał jak przetapiać metale, gotować jedzenie, kuć zbroje i budować domy. Dał im przykład jak ujarzmiać siły przyrody. Postępowanie Prometeusza nie podobało się Zeusowi. Po pierwsze nie posłuchał on zakazu przekazywania ludziom ognia. Po drugie, Zeus mając w pamięci niedawne walki z gigantami, obawiał się wszystkiego co pochodziło z ziemi. Postanowił zemścić się na Prometeuszu i ludziach zsyłając na ziemię wszystko co jest złe. W tym celu z pomocą innych bogów z Olimpu, stworzył Pandorę, przepiękną kobietę (z gr. pan – wszystko i doron – dar, gdyż była darem dla ludzi od wszystkich bogów). Na rozkaz Zeusa. Hefajstos ulepił ją z wody i gliny. Atena nauczyła ją prac domowych. Afrodyta obdarowała ją urodą a Hermes podzielił się z nią swoimi umiejętnościami: okłamywania i schlebiania innym. Następnie zaprowadzono ją do Prometeusza. Ten jednak nie dał się zwieść urokliwej dziewczynie i ją odprawił to samo doradzając innym. Niestety jego brat, Epimeteusz (co znaczy „wstecz myślący”), nie był tak przezorny i nie tylko nie odprawił Pandory, lecz ożenił się z nią.. W posagu Pandora otrzymała szczelnie zamkniętą glinianą beczkę (w literaturze europejskiej na ogół zwaną puszką Pandory). Kobieta była ciekawa co bogowie dali jej w wianie i chciała otworzyć puszkę. Prometeusz próbował przemówić bratu do rozsądku: „Niemądry Epimeteuszu – rzekł – zrobiłeś już jedno głupstwo, żeś tę niewiastę, na zło chyba stworzoną przez bogów, przyjął do domu. Nie czyń przynajmniej drugiego głupstwa i nie otwieraj beczki ani żonie nie pozwalaj, bo tak mi się zdaje, że w niej jakieś wielkie licho siedzi”. Mimo to Pandora nakłoniła męża do otwarcia puszki, aby zobaczyć co jest w środku. W jednej chwili wydostały się z niej wszystkie nieszczęścia świata: troski, choroby, łzy i cierpienia. Na dnie puszki pozostała zgodnie z wolą Zeusa – nadzieja. Inna wersja mówi, że Pandora sama otworzyła puszkę, gdy męża nie było w domu. Przerażona tym co się stało, zatrzasnęła wieko i zamknęła nadzieję w środku. Prometeusz postanowił odpłacić bogom pięknym za nadobne. Zabił woła i podzielił go na dwie części: w jednej były same kości i odpadki, ale żeby oszukać Zeusa ukrył je pod warstwą tłuszczu. W drugiej części były zaś najlepsze kawałki mięsa, ale dla niepoznaki przykryte skórą. Zeus musiał wybrać, która z nich będzie odtąd składana mu w ofierze przez ludzi. Oczywiście skusił go widok tłuszczu i wybrał część, w której jak się okazało były głównie kości. To właśnie od tego wydarzenia ludzie po zabiciu zwierzęcia zabierali mięso a kości i tłuszcz składali bogom w ofierze. Intryga ta bardzo rozzłościła Zeusa, który rozkazał przykuć Prometeusza do skał Kaukazu, gdzie codziennie przylatywał do niego orzeł i wyjadał mu wątrobę, która codziennie odrastała. Brak Prometeusza sprawił, że ludzie znowu poczuli się zagubieni. Nie wiedzieli jak mają postępować, stali się źli i występni. Zeus zesłał na nich potop, w którym prawie wszyscy wyginęli. Część jednak przeżyła i dzięki nim ziemia znowu się zaludniła. Ludzie nadal zachowywali się tak samo, ale tym razem Zeus odstąpił od karania ich. Według mitologii Prometeusz został uwolniony przez Heraklesa. Mit o Prometeuszu znany jest chyba wszystkim. Sam mityczny bohater budzi pozytywne skojarzenia. Jaka jest jego historia? Jakie nawiązania obecne są w literaturze i sztuce? Co to jest prometeizm? Zobacz film: "Wysokie oceny za wszelką cenę" spis treści 1. Mit o Prometeuszu a stworzenie świata 2. Nawiązania do mitu o Prometeuszu 3. Prometeizm w romantyzmie 4. Prometeizm w "Ludziach bezdomnych" rozwiń 1. Mit o Prometeuszu a stworzenie świata Mitologia grecka wskazuje, że Prometeusz ulepił człowieka z gliny pomieszanej ze łzami. Jego duszę stworzył, dodając iskry z ognia ukradzionego z rydwanu boga Heliosa. Stworzony przez Prometeusza człowiek był jednak bardzo słaby, wątły. Dobry tytan chciał to zmienić, więc podarował ludziom ogień z Olimpu, który stanowił wyłącznie przywilej bogów. Został za to ukarany przez Zeusa. Największy z bogów uważał ponadto, że Prometeusz z niego zakpił. Prometeusz podzielił zabitego byka na dwie części. W jednej umieścił mięso owinięte skórą, w drugiej – kości, które przykrył tłuszczem. Położył je przed Zeusem, by ten wybrał dla siebie ofiarę. Skusił go tłuszcz, więc wybrał tę część byka. Kiedy znalazł w niej kości, był wściekły do tego stopnia, że postanowił się zemścić. Ludziom wysłał Pandorę, a razem z nią wszystkie możliwe nieszczęścia. Z kolei Prometeusza kazał przykuć do skały na najwyższym szczycie Kaukazu. Każdego dnia przylatywał do niego orzeł i wyszarpywał tytanowi wątrobę. Przeczytaj również: 2. Nawiązania do mitu o Prometeuszu Do mitu o Prometeuszu nawiązywało wielu pisarzy i poetów różnych epok. W antyku tytułowym bohaterem swojej tragedii Prometeusza uczynił Ajschylos. Motyw ten pojawia się w utworze "Prometeusz" J. W. Goethe. Autor dramatu „Cierpienia młodego Wertera”, wyraził swoje uznanie dla tytana. Według romantycznego poety był on rzecznikiem ludzi. Do mitu o Prometeuszu nawiązywali również: Jan Kasprowicz "Święty Boże" (bunt prometejski) Andre Gide „Prometeusz źle skowany” Leopold Staff „Prometeusz” Kazimierz Przerwa-Tetmajer „Prometeusz” Albert Camus „Dżuma” Zbigniew Herbert „Stary Prometeusz” 3. Prometeizm w romantyzmie W romantyzmie poeci bardzo chętnie nawiązywali do mitu o Prometeuszu. To pozwalało im wyrazić odwieczną niezgodę na ułomność świata oraz bezsilność człowieka wobec boskich wyroków. Prometeizm w "Dziadach" Adama Mickiewicza ujawnia się w Wielkiej Improwizacji. Konrad wspomina los cierpiącej Polski. Mówi o niesprawiedliwości. Uważa, że tylko on jest w stanie pomóc Polakom. Postępuje podobnie jak Prometeusz. Działa samotnie, w aurze buntu. Dla dobra ludzi występuje przeciw Bogu, za co zostaje ukarany - o jego duszę kłócą się diabły, a w jego ciało wstępuje zły duch, od którego wyzwolą go egzorcyzmy Księdza Piotra. Do mitu o Prometeuszu nawiązuje również Juliusz Słowacki w "Kordianie". Tytułowy bohater nie występuje jednak przeciw Bogu, a przeciwko carowi (ucieleśnieniu zła). Działa w pojedynkę, poświęca się dla innych. 4. Prometeizm w "Ludziach bezdomnych" Do mitu o Prometeuszu nawiązał również Stefan Żeromski. Doktor Tomasz Judym, bohater "Ludzi bezdomnych", ma cechy mitycznego tytana. Czuje się odpowiedzialny za ludzi. Poświęca dla nich wszystko, łącznie z miłością. Walczy samotnie o to, by poprawić sytuację zdrowotną i ekonomiczną mieszkańców Cisów. polecamy

prometeusz w oczach bogów jaki jest